With my left foot injured, I chose to stay on the boat and let the others go to the small lagoon for some exploration. So I grabbed a bottle of chilled San Mig Light and struck up a conversation with our boat captain — a 24-year old Palawan native named Dong.

ME: Taga-dito ka talaga?

DONG: opo mam. Dito ako pinanganak at pinalaki. Pero ako lang ang nandito. Yung mga magulang ko nasa Bicol. Dun nagta-trabaho ang Tatay ko.

ME: Matagal ka nang nagba-bangka?

DONG: Opo. Bata pa ako, ito na ang alam kong gawin. Nung maliit ako, nanginigsda ako. Pero malakas ang kita sa pagsama sa mga turista kaya ganito na ang pinili kong trabaho.

ME: Ano ba natapos mo?

DONG: High school po.

ME: May balak ka bang mag-aral ulit?

DONG: Wala na po. Matanda na po ako e.

ME: Ilang taon ka na ba?

DONG: 24 po.

ME: O, bata ka pa e! Yung iba nga mas matanda pa sa akin, nag-aaral pa e. High school ha! Merong ganun sa amin.

(At this point, ngumiti lang sya. Pero tumingin sya sa tubig, nag-iisip)

ME: Alam mo, walang pinipiling edad ang edukasyon. Basta gusto mong mag-aral, pwede!

DONG: Nakakahiya po e.

ME: Bakit?

DONG: Kung babalik po ako sa high school, matanda na po ako kumpara sa mga kaklase ko.

ME: Wala ngang pipinipiling edad ang pag-aaral. Basta kung gusto mo talagang mag-aral, lumapit ka sa munisipyo nyo. Baka may tumulong sa iyo don.

DONG: (nakangiti) Ang kulit mo ate.